คำว่า “ธรรมะ” มีคนจำนวนหนึ่งให้ความหมายหลายความหมายต่าง ๆกัน เช่น ธรรมะ คือ ธรรมชาติ, ธรรมะ คือ ธรรมดา, ธรรมะ คือ หน้าที่ เป็นต้น และยังมีอื่น ๆอีก ซึ่งเป็นการให้ความหมายตามทัศนะของตนเอง พระพุทธเจ้าไม่เคยให้ความหมายไว้ ปล่อยให้บัณฑิตนักปราชญ์ตีความต่าง ๆนานา
ถ้าคำว่า “ธรรมะ” คือ ธรรมชาติ มันยังต้องมีคำถามไปอีกว่า ธรรมชาติ คือ ป่าไม้ ทะเล แม่น้ำ ลำธาร ภูเขาใช่ไหม? ก็คงไม่ใช่ เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่คำสอนที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ คำว่า ธรรมดา มันหมายถึงสิ่งที่พื้น ๆ ไม่มีอะไรเด่นพิเศษใช่ไหม? ก็คงไม่ใช่ เพราะธรรมะเป็นคำสอนที่ต้องมีความพิเศษไม่ธรรมดาที่สามารถทำให้คนพ้นทุกได้ ส่วนคำว่า “ธรรมะคือหน้าที่” ยิ่งห่างจากความจริงมาก เพราะถ้าธรรมะคือหน้าที่ พวกโจรก็มีธรรมะกันหมด
จริง ๆ แล้ว คำว่า “ธรรมะ” รากศัพท์น่าจะมาจาก ธม ธาตุ (คำกิริยา) แปลว่า “ขจัด” ลง ณฺย ปัจจัยในนามกิตก์ ธม+ณฺย=ธมฺโม (สภาโว) (ลบ ณ แปลง ย กับ ม เป็น มฺม) แปลว่า สภาพขจัดความชั่ว หมายความว่า สภาพใด ๆ ก็ตามที่ขจัดความชั่วได้ สภาพนั้น คือ ธรรมะ เช่น ปัญญา ขจัด ความหลง เป็นต้น
(ธมฺโม เป็นธรรม อธมฺโม ไม่ใช่ธรรม, กุสลธมฺโม เป็นกุศลธรรม อกุสลธมฺโม ไม่ใช่กุศลธรรม ดังนั้น คำว่า ธรรม จึงไม่ใช่คำกลาง ๆอย่าที่หลายคนคิด)
ส.ส. 14/12/2567
ยังไม่มีการตอบกลับ